កំពង់ឆ្នាំង ៖ សហគមន៍កសិកម្មទឹកហូតមានជ័យក្ដីសង្ឃឹម ជាសហគមន៍មួយដែលត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាសហគមន៍គំរូ ដោយសារសហគមន៍មួយនេះមានភាពជោគជ័យទៅលើការរកចំណូលដ៏គាប់ប្រសើរចូលទៅកាន់គ្រួសារនីមួយៗ ជាពិសេសគំរូដោយសាមគ្គីភាពនៃសមាជិកទាំងជាង ៧០០គ្រួសារ។
តាមរយៈការរៀបចំផែនការសម្រាប់សហគមន៍បានច្បាស់លាស់ រហូតមកដល់ពេលនេះជីវភាពរបស់សមាជិកស្ទើរតែគ្រប់គ្រួសារមានភាពធូរធាសមរម្យ និងប្រសើរឡើងច្រើនបើធៀបទៅនឹងពេលដែលមិនទាន់មានសហគមន៍នៅក្នុងតំបន់មួយនេះ។
អ្នកស្រី រិទ្ធ ចន្ថា ជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សាភិបាលសហគមន៍កសិកម្មទឹកហូតមានជ័យក្ដីសង្ឃឹមបានឱ្យដឹងថា ដំណាំដែលសហគមន៍អ្នកស្រីដាំភាគច្រើនជាប្រភេទបន្លែស្លឹក ពោលគឺ៩០%នៃដំណាំគឺជាដំណាំស្លឹកទៅហើយ។ ក្រៅពីនោះ សហគមន៍មានដាំបន្លែជាច្រើនប្រភេទទៀត ទាំងក្នុងរោងសំណាញ់ និងក្រៅរោងសំណាញ់ ហើយដែលជាមធ្យមសហគមន៍កសិកម្មនេះតែងនាំចេញបន្លែស្លឹកក្នុងចំនួន ២ ទៅ៤តោន។
សម្រាប់ការចិញ្ចឹមសត្វវិញ អ្នកស្រីបានឱ្យដឹងថា ៖
“មួយសប្ដាហ៍យើងផ្គត់ផ្គង់ ២០ក្បាល, ១ខែចន្លោះពី ៨០ ទៅ១៥០ក្បាល ដោយភាគច្រើនផ្គត់ផ្គង់តាមផ្សារសេរីនៅក្នុងខេត្ត យើងមានផ្សារនៅបាត់ដំបង មានផ្សារនៅភ្នំពេញ ហើយយើងមានម៉ាតមួយចំនួននៅភ្នំពេញ ដោយម៉ាតភាគច្រើនយកស្លឹកគ្រៃ ពងមាន់ ពងទា ស្ពៃក្រញ៉ាញ់ ស្ពៃចង្កិះជាដើម។”
អ្នកស្រីបន្តឱ្យដឹងទៀតថា សហគមន៍មួយនេះមិនដែលមានចំណូលចូលសហគមន៍ច្រើនទេ គឺសំខាន់ចំណូលចូលដល់កសិករ ព្រោះកន្លងមកសហគមន៍បានផ្ដោតលើកសិករច្រើន ក្នុងនោះសហគមន៍ក៏មានគោលបំណងចង់ជួយកសិករក្នុងតំបន់ឱ្យក្លាយជាកសិករដែលមានចំណូលជាមធ្យម ៥ពាន់ដុល្លារក្នុងឆ្នាំទៀតផង។
អ្នកស្រីបានបញ្ជាក់ថា ៖
“សម្រាប់ចំណូលសរុបបានចន្លោះពី ៤លានរៀល ទៅ ១២លានរៀលក្នុងមួយខែ ជាមធ្យមថេរគឺ ៤ ទៅ ៦លានរៀល ហើយកសិករទទួលបានប្រាក់ចេញពីចំណូលនេះទៅ។”
យ៉ាងណាក៏ដោយ បើទោះបីជាសមាជិកក្នុងសហគមន៍មានច្រើនគ្រួសារក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែសម្រាប់អ្នកស្រីវិញយល់ថា ចំនួនប្រជាជន មិនមែនជាបញ្ហាពិតប្រាកដនោះទេ អ្វីដែលជាបញ្ហានោះគឺការធ្វើឱ្យមានភាពប្រសើរឡើងនៃជីវភាពរបស់សមាជិកទាំងអស់។
សម្រាប់គោលដៅបន្ទាប់ទៀត សហគមន៍ក៏ចង់ចូលរួមជាមួយរាជរដ្ឋាភិបាលក្នុងការបណ្ដុះបណ្ដាលធនធានមនុស្ស តាមរយៈការកសាងកន្លែងសិក្សាមួយ ដែលអាចជាកន្លែងសិក្សា អានសៀវភៅ ឬក៏ក្លិបផ្សេងៗសម្រាប់កុមារ ដោយសារតែអ្នកស្រីផ្ទាល់កត់សម្គាល់ឃើញពីការជះឥទ្ធិពលដល់កុមារពីការមើលទូរស័ព្ទដៃ នៅពេលដែលឪពុកម្ដាយពួកគេជាប់រវល់ធ្វើការងារកសិកម្ម។ គួរបញ្ជាក់ថា ប្រជាជនដែលរស់នៅក្នុងសហគមន៍កសិកម្មទឹកហូតមានជ័យក្ដីសង្ឃឹម ដែលស្ថិតនៅក្នុងស្រុកលលៀប្អៀរ ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង មានប្រមាណជា ៧៥% ជាអ្នកដាំដំណាំ ចិញ្ចឹមសត្វ ៥% ជាកម្មករ កម្មការិនីរោងចក្រ និង៥%ជាអាជីវករលក់ដូរ៕