ជំនួញ ៖ វល្លិ៍ផ្តៅ ត្រូវបានក្លាយជាវត្ថុធាតុដើមយ៉ាងសំខាន់សម្រាប់ផលិតជាសម្ភារៈប្រើប្រាស់យ៉ាងមានតម្លៃសម្រាប់ពិភពលោក ហើយក៏ជាផលិតផលដែលមានការពេញនិយមជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ ជាពិសេសនៅប៉ែកអឺរ៉ុប និងអាមេរិក ខណៈដែលឧស្សាហកម្មផលិតផលផ្តៅនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះត្រូវបានគេជឿជាក់ថា មានទំហំរហូតដល់រាប់ពាន់លានដុល្លារ។
ដោយឡែក សម្រាប់តែប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី ការរុករកវល្លិ៍ផ្តៅ បានក្លាយទៅជាមុខរបរដែលបានផ្តល់ចំណូលច្រើនសម្រាប់ប្រជាកសិករដែលមានជំនាញក្នុងការស្វែងរកប្រមូលផល និងសិប្បករជំនាញខាងផលិតផ្តៅទៅជាឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ ឬសម្រាប់ដេគ័រក្នុងផ្ទះជាដើម ដូចជា កន្ត្រក កញ្ច្រែង ដែលអាចមានតម្លៃរហូតទៅដល់ ១០០ដុល្លារ ខណៈដែលកៅអី ឬសាឡុងធ្វើពីផ្តៅមួយអាចមានតម្លៃរហូតទៅដល់ ២ ០០០ដុល្លារនៅលើទីផ្សារ ហើយបើធៀបតម្លៃផលិតផលសម្រេចធ្វើពីផ្តៅទៅនឹងតម្លៃផលិតផលធ្វើពីដើមឬស្សីមានទំហំខុសគ្នាដល់ទៅ៣ដង។
ដឹងទេថា ហេតុអ្វីបានជាផលិតផលធ្វើពីផ្តៅនៅប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីមានតម្លៃខ្លាំងបែបនេះ?
ផ្តៅ ជាប្រភេទវល្លិ៍ ដែលមានដុះនៅតាមព្រៃត្រូពិក ដូច្នេះការប្រមូលផលទាមទារឲ្យកសិករត្រូវធ្វើដំណើរតាមផ្លូវឆ្ងាយ ទាំងតាមផ្លូវគោកផងនិងតាមផ្លូវទឹកផង ដើម្បីទៅដល់ទីតាំងរបស់វា ហើយការប្រមូលផលផ្តៅក៏ជាការងារគួរឲ្យធុញទ្រាន់ និងប្រឈមមុខទៅនឹងគ្រោះថ្នាក់ក៏ខ្លាំងផងដែរ។
មុនពេលប្រមូល ឬកាត់យកផ្តៅ ត្រូវពិនិត្យមើលយ៉ាងម៉ត់ចត់ ពីព្រោះថាបើមិនមែនជាផ្តៅដែលគ្រប់អាយុកាលនោះទេ ការកែច្នៃ និងផលិត ជាសម្ភារៈក៏មិនសូវទទួលបានគុណភាពល្អនោះដែរ។ អាយុកាលរបស់ផ្តៅដែលសមល្មមក្នុងការប្រើប្រាស់ចាំបាច់មានយ៉ាងហោចណាស់ពី៧-៨ឆ្នាំ។
ជាទូទៅ ផលលំបាក និងគ្រោះថ្នាក់ដែលកសិករឥណ្ឌូនេស៊ីតែងតែជួបប្រទះ គឺមិនត្រឹមតែជាបន្លាដែលមាននៅលើវល្លិ៍ផ្តៅនោះទេ សូម្បីតែការធ្វើដំណើរតាមទូក តាមគោក កាត់ព្រៃ ជាពិសេសរដូវភ្លៀងធ្លាក់ គឺមានការគំរាមនកំហែងបំផុតដល់អ្នកស្វែងរក ទាំងពពួកសត្វព្រៃកាចសាហាវដូចជាខ្លាជាដើម និងពស់ពឹសច្រើនប្រភេទទៀត។
ជាការកត់សម្គាល់ កសិករម្នាក់អាចប្រមូលវល្លិ៍ផ្តៅដែលសកបន្លារួចក្នុងទម្ងន់ប្រហែលជា៧០គីឡូក្រាម ហើយត្រូវសែងវាដោយថ្មើរជើងទៅដាក់លើទូកវិញមុនពេលអាចត្រឡប់ទៅផ្ទះ ហើយបន្តត្រាំវល្លិ៍ក្នុងទឹកយ៉ាងហោចណាស់៣ថ្ងៃទៀត ដើម្បីងាយស្រួលក្នុងការបកសំបកវាចេញបាន។
ក្រោយប្រមូលផលបានហើយ ផលលំបាកផ្សេងទៀតដែលកសិករជួបប្រទះនោះមានដូចជាការហាលថ្ងៃសម្ងួតនៅក្នុងរដូវភ្លៀង ការដឹកជញ្ជូនដែលមានតម្លៃថ្លៃ រួមផ្សំនឹងការតម្លើងថ្លៃដោយឈ្មួញកណ្តាលផង បានធ្វើឲ្យតម្លៃថ្លៃដើមនៃផ្តៅអាចកើនឡើងខ្លាំងមុនពេលវាអាចក្លាយទៅជាផលិតផលសម្រេច៕