បរទេស ៖ ប្រទេសភាគច្រើននៅលើពិភពលោកយើងនេះបានពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំងទៅលើធនធានរ៉ែដែលខ្លួនមានដើម្បីអាចកំណត់បានអំពីសមត្ថភាពក្នុងការផលិតនូវទំនិញ និងសេវាកម្មក្នុងស្រុកដែលក្នុងនោះមួយចំនួនអាចនឹងប្រទេសផ្សេងទៀតមិនមាន។ ដូច្នេះ ដើម្បីបំពេញគ្នាទៅវិញទៅមក ពួកគេធ្វើការជូញដូរនូវធនធាន និងទំនិញ ព្រមទាំងសេវាកម្មទាំងនោះដើម្បីអាចបំពេញតម្រូវការទីផ្សារក្នុងស្រុករៀងៗខ្លួន ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក្តី វិធីនៃការធ្វើការជូញដូរ ឬយើងហៅថា ធ្វើពាណិជ្ជកម្មជាមួយគ្នាគ្នានោះ មិនមានស្តង់ដាដូចគ្នាទាំងស្រុងនោះឡើយ ដោយវាអាស្រ័យទៅលើគោលនយោបាយ ភូមិសាស្ត្រនយោបាយ និងការប្រកួតប្រជែងនានា។
ជាមួយគ្នានេះ ដើម្បីឲ្យមានតម្លាភាព និងកិច្ចការពារផលិតផលក្នុងស្រុកផង រដ្ឋាភិបាលនានាបានប្រើប្រាស់ពន្ធមួយប្រភេទដែលយើងស្គាល់ថាជាពន្ធនាំចូល ឬ Tariff ដើម្បីអាចជារបាំងទប់ស្កាត់ការហូរចូលទំនិញពីខាងក្រៅខ្លាំងពេក និងធ្វើយ៉ាងណាឲ្យមានតុល្យភាពរវាងទំនិញនាំចូល និងទំនិញក្នុងស្រុកដែលនឹងត្រូវនាំចេញ។ ដើម្បីឲ្យកាន់តែយល់ច្បាស់អំពី Tariff យើងគួរតែស្វែងយល់ពីកក្តាចំនួន ៤ នៅខាងក្រោមនេះដែលជាមូលហេតុជំរុញឱ្យរដ្ឋាភិបាលនៃប្រទេសទាំងឡាយប្រើប្រាស់វាជាមួយនឹងទំនិញនាំចូលពីក្រៅស្រុក ៖
១. ដើម្បីបង្កើនប្រាក់ចំណូលជាតិពីការនាំចេញឲ្យបានកាន់ច្រើន
២. ដើម្បីការពារឧស្សាហកម្មផលិតទំនិញក្នុងស្រុក
៣. ដើម្បីការពារដល់ខ្ទង់ចំណាយនៃពលរដ្ឋអ្នកប្រើប្រាស់នៅក្នុងប្រទេស
៤. ដើម្បីការពារអត្ថប្រយោជន៍ជាតិ
ទោះបីជាយ៉ាងណាក្តី ការបង្កើនតម្លៃពន្ធនាំចូលនេះ ច្រើន ឬហួសហេតុពេក នឹងអាចបង្កជាបញ្ហាមួយចំនួន ដូចជា ទី១ បញ្ហាជម្លោះគ្នារវាងរដ្ឋាភិបាលនៃប្រទេសមួយ និងប្រទេសមួយទៀត, ទី២ គឺជាការបង្កជម្លោះពាណិជ្ជកម្មរវាងគ្នា។ នៅសល់ចំណុចមួយចុងក្រោយទៀតដែលអ្នកគួរតែដឹងថា ការតម្លើងពន្ធនាំចូល ឬ Tariff ពិតជាអាចធ្វើឲ្យពលរដ្ឋក្នុងស្រុកសម្រេចចិត្តជ្រើសយកផលិតផលក្នុងស្រុកដោយសារតែទំនិញនាំចូលនឹងមានតម្លៃខ្ពស់ពេក ប៉ុន្តែប្រសិនបើពលរដ្ឋក្នុងស្រុកនៅតែប្តេជ្ញាប្រើប្រាស់ទំនិញនាំចូលទាំងនោះដដែលបើទោះជាមានតម្លៃថ្លៃ នោះវាប្រាកដជាធ្វើឲ្យប៉ះពាល់យ៉ងាខ្លាំងទៅដល់ប្រទេសដែលជាអ្នកតម្លើងពន្ធ៕