បរទេស ៖ Karoshi ជាពាក្យក្នុងភាសាជប៉ុនដែលមានន័យថា ជាការបាត់បង់ជីវិតដោយសារតែធ្វើការច្រើនម៉ោងហួសហេតុ ហើយវាត្រូវបានរដ្ឋាភិបាល និងពលរដ្ឋជប៉ុនទទួលស្គាល់ខ្លួនឯងថា ជាប្រទេសដែលមានអត្រាអ្នកស្លាប់ដោយសារសំពាធនេះច្រើនជាងគេបំផុតធៀបទៅនឹងបណ្តាប្រទេសដទៃទៀត។
Karoshi ចាប់តាំងតែពីឆ្នាំ២០១៣ មានចន្លោះពីជិត២០០០នាក់ ទៅដល់ជាង ២០០០នាក់ ហើយសម្រាប់ឆ្នាំ២០២២ អត្រាអ្នកស្លាប់ដោយសារធ្វើការងារច្រើនម៉ោងទាំងនោះមានចំនួនខ្ពស់ខ្លាំងរហូតទៅដល់ ២៩៦៨នាក់។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក្តី ពលរដ្ឋជប៉ុន គឺជាជាតិសាសន៍មួយដែលមានទម្លាប់ធ្វើការច្រើនម៉ោងហួសហេតុ ហើយមកទល់បច្ចុប្បន្នក៏នៅតែមិនមានអ្វីអាចផ្លាស់ប្តូរវប្បធម៍នេះបាននៅឡើយទាំងដែលរដ្ឋាភិបាលជប៉ុនបានខិតខំរកវិធីសាស្ត្រ និងចេញវិធានការទប់ស្កាត់ជាច្រើនកន្លងមកក្តី។
ថ្វីត្បិតតែជាទិន្ន័យស្រាវជ្រាវចាស់តាំងតែពីឆ្នាំ២០១៨ និងត្រូវបានផលិតជាវិដេអូឯកសារដោយ CNBC ប៉ុន្តែគេជឿជាក់ថា ជនជាតិជប៉ុននៅតែជាប់ឈ្មោះជាពលរដ្ឋដែលចូលចិត្តធ្វើការច្រើនម៉ោងជាងគេបំផុតក្នុងចំណោមជនជាតិណាៗទាំងអស់លើពិភពលោក ហើយប្រមាណជា ១ ភាគ ៤ នៃក្រុមហ៊ុនទាំងអស់នៅជប៉ុនមានបុគ្គលិកធ្វើការបន្ថែមម៉ោងលើសពី៨០ម៉ោងជារៀងរាល់ខែក្នុងមនុស្សម្នាក់ៗ។
ពួកគេធ្វើការលើសម៉ោងក្តី ប៉ុន្តែជាវប្បធម៍នៃទម្លាប់ការងារក្រុមហ៊ុនរបស់គេមិនបានផ្តល់ប្រាក់កម្រៃបន្ថែមនោះទេ ដោយបានត្រឹមឲ្យងារបុគ្គលិកទាំងនោះគឺជាបុគ្គលិកគំរូ ឬ salaryman ប៉ុណ្ណោះ ដែលមានន័យថា ជាបុគ្គលិកស្មោះស្ម័គ្រនឹងកន្លែងការងារបំផុត ហើយពួកគេភាគច្រើនគឺនិយមធ្វើការងារនៅក្រុមហ៊ុនណាមួយហើយគឺធ្វើរហូតទាល់តែចូលនិវត្តតែម្តង។
មានកត្តាជាច្រើនដែល CNBC រកឃើញថា មូលហេតុដែលពលរដ្ឋជប៉ុនចូលចិត្តធ្វើការងារច្រើនម៉ោងត្រូវបានចាប់ផ្តើមដំបូងតាំងពីពេលដែលសេដ្ឋកិច្ចជប៉ុនបានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងអស្ចារ្យអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៥០ ដែលគ្រានោះការខិតខំដ៏ឥតឈប់ឈររបស់ពលរដ្ឋជប៉ុន និងរដ្ឋាភិបាលជប៉ុនបាននាំឲ្យប្រទេសទទួលបានកំណើនសេដ្ឋកិច្ចដ៏មហិមាទៅជាមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចធំបំផុតទី២របស់ពិភពលោក។
ការស្រាវជ្រាវរកឃើញដែរថា ពលរដ្ឋជប៉ុនមានអារម្មណ៍ថាមិនស្មោះត្រង់នឹងកន្លែងការងារប្រសិនបើពួកគេប្រើប្រាស់ Paid Leave ដែលមានចំនួនសរុប២០ថ្ងៃក្នុងមួយឆ្នាំនោះឲ្យអស់ដែលជាមធ្យមពលរដ្ឋជប៉ុនប្រើប្រាស់ Paid Leave អស់មិនដល់ថ្ងៃ១០ថ្ងៃឡើយក្នុងមួយឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក្តី ការធ្វើការងារច្រើនម៉ោងមិនបញ្ជាក់ថាទទួលបានផលិតកម្មខ្ពស់នោះដែរ ពីព្រោះថារបាយការណ៍នេះរកឃើញថា ផលិតកម្មរបស់ជប៉ុននៅទាបជាងគេបំផុតក្នុងចំណោមបណ្តាប្រទេសសេដ្ឋកិច្ចកំពូលទាំង៧ ក្នុងប្លុក G7នៅឡើយ។
កន្លងមករដ្ឋាភិបាលជប៉ុនបានធ្វើការងារ និងចាត់វិធានការជាច្រើនដើម្បីធ្វើយ៉ាងណាអាចអាចផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់ធ្វើការងារហួសហេតុពេករបស់ពលរដ្ឋខ្លួន ប៉ុន្តែវាមិនសូវទទួលបានជោគជ័យនោះទេ។ ការអនុវត្តវិធានការទប់ស្កាត់ដែលចាប់រាប់តាំងពីការបិទភ្លើងអគ្គិសនីនៅតាមបណ្តាក្រុមហ៊ុននៅត្រឹមម៉ោង១០យប់ដើម្បីបង្ខំឲ្យពួកគេត្រូវចាកចេញពីកន្លែងការងារ ការកាត់បន្ថយម៉ោងការងារដូចជាកាតព្វកិច្ចរបស់ពលរដ្ឋជប៉ុនដែលចាំបាច់ត្រូវតែឈប់សម្រាកលំហែយ៉ាងហោចណាស់៥ថ្ងៃក្នុងមួយឆ្នាំ ការបង្កើនចំនួនថ្ងៃបុណ្យជាតិ ក៏ដូចជាការចាកចេញពីការងារនៅត្រឹមម៉ោង៣រសៀលជារៀងរាល់ថ្ងៃសុក្រនៅចុងខែ ឬហៅថា Premium Friday ជាដើម។ កិច្ចខិតខំរបស់រដ្ឋាភិបាលជប៉ុនទទួលបានសញ្ញាវិជ្ជមាននៅក្នុងរយៈពេលខ្លីដំបូងប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែក្រោយមកពលរដ្ឋទាំងនោះនៅតែរក្សាទម្លាប់នៃការធ្វើការងារជ្រុលហួសហេតុទាំងនេះដដែល។
កាលពីឆ្នាំ២០១១ ជប៉ុនបានធ្លាក់ចេញពីមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចទី២ និងបន្តវេនដោយប្រទេសចិន ដោយសារតែកំណើនសេដ្ឋកិច្ចយឺតយ៉ាវ ជាពិសេសកង្វះខាតធនធានមនុស្សក្នុងប្រទេស ដូច្នេះហើយមួយជ្រុងទៀតត្រូវបានគេមើលឃើញថាប្រសិនបើពលរដ្ឋជប៉ុនផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់ការងារវាអាចនឹងធ្វើឲ្យកាន់តែប៉ះពាល់ដល់សេដ្ឋកិច្ចជាតិបន្ថែមទៀត ពីព្រោះថាពលរដ្ឋជប៉ុនក្នុងវ័យធ្វើការងារកំពុងមានការធ្លាក់ចុះខ្លាំងជាច្រើនទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ ហើយនឹងបន្តធ្លាក់ចុះដល់ទៅ២ដងក្នុងឆ្នាំ២០៦៥ ធៀបទៅនឹងឆ្នាំ២០១៧។
យ៉ាងណាក៏ដោយ ជប៉ុនមានជម្រើស២ក្នុងការថែរក្សាកំណើនសេដ្ឋកិច្ចឲ្យបានខ្លាំងក្នុងនាមជាមហាអំណាចមួយរបស់ពិភពលោក គឺការទាក់ទាញយកកម្លាំងពលកម្មពីក្រៅប្រទេសដែលជប៉ុនកន្លងមកមិនសូវជាអនុវត្តខ្លាំងក្លានោះឡើយ ហើយនឹងជម្រើសមួយទៀតគឺប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យារ៉ូបូតជំនួសឲ្យកម្លាំងមនុស្សឲ្យបានកាន់តែច្រើនឡើងតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន៕