នៅក្នុងអត្ថបទភាគ១ យើងបានបង្ហាញខ្លះៗរួចមកហើយអំពីស្ថានភាពទូទៅជាតួលេខនៃភាពក្រីក្រដែលបញ្ហាដ៏ធំមួយចំណែករបស់មហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចអាមេរិកក្នុងនាមជាប្រទេសដែលមានទំហំផលិតផលក្នុងស្រុកសរុបខ្ពស់ជាងគេបំផុតលើពិភពលោកដល់ទៅ ២៣ទ្រីលានដុល្លារ។
សម្រាប់អត្ថបទភាគ២នេះ យើងនឹងបន្តតាមដានពីកត្តាចំនួន៣ ដែលត្រូវបានធ្វើការស្រាវជ្រាវដោយក្រុមអ្នកជំនាញរបស់ក្រុមការងាររបស់ CNBC ដែលក្នុងនោះទី១ គឺជាមូលហេតុដែលនាំឲ្យភាពក្រីក្រនៅអាមេរិកទី២ យើងនឹងទៅស្វែងយល់ពីរបៀបនៃការគណនា និងដាក់ចំណាត់ថ្នាក់ទៅលើក្រុមពលរដ្ឋដែលរស់នៅក្រោមបន្ទាត់នៃភាពក្រីក្រ ហើយទី៣យើងនឹងទៅតាមដានពីរបៀបនៃការដោះស្រាយរបស់រដ្ឋាភិបាលអាមេរិកចំពោះមុខបញ្ហាដ៏រ៉ាំរ៉ៃមួយនេះ។
មួយក្នុងចំណោមមូលហេតុសំខាន់ៗដែលនាំឲ្យអត្រាភាពក្រីក្រអាមេរិកមានកម្រិតខ្ពស់នោះគឺបញ្ហាវិសមភាពនៃប្រាក់ចំណូលរបស់ពលរដ្ឋ ឬយើងអាចនិយាយគម្លាតរវាងក្រុមអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិ និងក្រុមពលរដ្ឋមានចំណូលទាប។ ជាក់ស្តែង បច្ចុប្បន្នក្រុមពលរដ្ឋដែលមានចំណូលខ្ពស់ដែលមានចំនួន១០ភាគរយនៃពលរដ្ឋទាំងអស់របស់អាមេរិកមានប្រាក់ចំណូលច្រើនជាងដល់ទៅ១៣ដងនៃក្រុមពលរដ្ឋដែលមានចំណូលទាបបំផុត១០ភាគរយនៃពលរដ្ឋអាមេរិកទាំងអស់។
បញ្ហានេះកាន់តែអាក្រក់ឡើងនៅពេលដែលគម្លាតរវាងក្រុមពលរដ្ឋទាំងពីរប្រេភេទនេះនៅតែបន្តឃ្លាតពីគ្នាកាន់តែឆ្ងាយឡើយ ជាពិសេសអំឡុងពេលនៃវិបត្តិកូវីដជាង២ឆ្នាំនេះបានធ្វើឲ្យអត្រាភាពក្រីក្រនៅអាមេរិកកាន់តែខ្ពស់ឡើង ជាពិសេសអត្រាប្រាក់កម្រៃដែលពួកគេទទួលបានគិតជាម៉ោងរវាងក្រុមពលរដ្ឋដែលមានបន្ទុកគ្រួសារ និងពលរដ្ឋដែលទទួលបានប្រាក់កម្រៃច្រើន។ ពលរដ្ឋអាមេរិកមួយចំនួនតូចដែលធ្វើការទទួលប្រាក់ចំណូលពីបណ្តាក្រុមហ៊ុនបច្ចេកវិទ្យា និងធំៗខ្នាតពិភពលោកដែលមានចំនួនប្រមាណជា១ភាគរយប៉ុណ្ណោះក៏ជាឬសគល់យ៉ាងសំខាន់រុញច្រានឲ្យអត្រាអតិផរណាកាន់តែកើនឡើងខ្លាំងផងដែរ ពីព្រោះថាប្រាក់ចំណូលដែលពួកគេទទួលបានគឺមានចំនួនច្រើនទាំងប្រាក់ខែប្រាក់លើកទឹកចិត្តនានាទោះបីមុនវិបត្តិកូវីដ ឬអំឡុងពេលកូវីដ ឬនៅក្រោយវិបត្តិកូវីដក្តី។
ក្រៅពីនោះក៏មានបញ្ហាជាច្រើនផ្សេងទៀតដែលមានដូចជាប្រព័ន្ធកំណត់លក្ខខណ្ឌក្នុងការផ្តល់សេវាសាធារណៈដោយឥតគិតថ្លៃ និងកញ្ចប់ថវិការដ្ឋសម្រាប់ពលរដ្ឋក្រីក្រដែលមានភាពខុសគ្នាទៅនឹងបណ្តាប្រទេសរីកចម្រើនមួយចំនួនផងដែរ។ នេះបើយោងតាមការបញ្ជាក់ដោយអ្នកជំនាញ។
ឧទាហរណ៍ពលរដ្ឋដែលត្រូវបានកំណត់ថា ជាពលរដ្ឋក្រីក្រនឹងអាចទទួលបានគ្រប់សេវាសាធារណៈស្ទើរតែទាំងអស់បូករួមទាំងសេវាថែទាំងកុមារសេវាសុខភាពប្រាក់ជំនួយរដ្ឋសេវានានាផ្សេងទៀត ប៉ុន្តែប្រសិនបើគេភ្លាមៗបែរជាទទួលបានប្រាក់ចំណូលលើសពីការកំណត់តែបន្តិចបន្តួចនោះគេនឹងបាត់បង់អត្ថប្រយោជន៍ទាំងអស់នោះភ្លាមដែលខុសពីប្រទេសមួយចំនួនផ្សេងទៀតវាត្រូវបានកំណត់ទៅតាមសេវានីមួយៗក្នុងការផ្តល់ឲ្យពលរដ្ឋរបស់ពួកគេមិនមែនជាកញ្ចប់ដូចនៅអាមេរិកឡើយ។
មកទល់បច្ចុប្បន្នវិធីសាស្ត្រវាយតម្លៃអត្រាភាពក្រីក្ររបស់ពលរដ្ឋអាមេរិកត្រូវបានយកមកប្រើប្រាស់គឺជាវិធីសាស្ត្រដែលអាមេរិកធ្លាប់បានអនុវត្តតាំងតែពីទសវត្សឆ្នាំ១៩៦០មកម្ល៉េះដែលមានអ្នកជំនាញជាច្រើនយល់ឃើញវិធីសាស្ត្រទាំងនេះហាក់ដូចជាមិនសមស្របទៅនឹងស្ថានភាពបច្ចុប្បន្នរបស់សេដ្ឋកិច្ចអាមេរិកឡើយ។ ភាពចម្រូងចម្រាសនៃការកំណត់ពីភាពក្រីក្រនៅតែកើតមាននៅឡើយនៅក្នុងកិច្ចការងារធ្វើជំរឿនពលរដ្ឋរបស់អាមេរិក។
លោកស្រី Shailly Gupta Barnes ប្រធានផ្នែកគោលនយោបាយនៃវិទ្យស្ថាន Kairos បានលើកឡើងថា ជាដំណោះស្រាយចំពោះមុខបញ្ហាភាពក្រីក្រគឺត្រូវពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើគោលនយោបាយដ៏ត្រឹមត្រូវរបស់រដ្ឋាភិបាលដែលក្នុងនោះមានដូចជាមូលនិធីជំនួយដោយរដ្ឋាភិបាលជាដើម។
លោកស្រីបន្តថា កិច្ចការងារអនុវត្តគោលនយោបាយគឺជាឧបករណ៍ដ៏រឹងមាំបំផុតសម្រាប់កំណត់ និងលុបបំបាត់ភាពក្រីក្រ ពីព្រោះថាវានឹងអាចជួយឲ្យរដ្ឋាភិបាលក្នុងការកំណត់បាននូវបញ្ហាដែលនាំឲ្យភាពក្រីក្រកើនឡើងវាស់វែង និងវាយតម្លៃបានច្បាស់លាស់ពីទំហំ ហើយចុងក្រោយគឺអាចរៀបចំ និងអនុវត្តកម្មវិធីទាំងឡាយណាដែលនឹងអាចដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនោះ។
ជាមតិយោបល់ចុងក្រោយ លោកស្រីបានអំពាវនាវឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរនៃរបៀបក្នុងការកំណត់ និងវាយតម្លៃចំពោះអត្រាភាពក្រីក្រដោយរួមបញ្ចូលឡើងវិញជាមួយនឹងគ្រប់ស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចនាពេលបច្ចុប្បន្នព្រមទាំងត្រូវបន្ថែមវិធីសាស្ត្រនៃការវាយតម្លៃដែលពាក់ព័ន្ធផ្សេងទៀតឲ្យបានកាន់តែច្រើនឡើង៕