ប៉េងប៉ោះ ដែលប្រជាកសិករដាំដុះនាពេលបច្ចុប្បន្នមានច្រើនប្រភេទ ប៉ុន្តែជាការកត់សម្គាល់ ចំពោះពូជប៉េងប៉ោះ នាងពេជ្រ ហាក់មានប្រជាប្រិយភាព និងពេញនិយមដាំដុះជាងគេក្នុងចំណោមប្រភេទដំណាំប៉េងប៉ោះទូទៅ ដោយសារតែពូជមួយនេះងាយស្រួលដាំដុះ ងាយថែទាំ ធន់នឹងអាកាសធាតុ ហើយអាចទទួលបានទិន្នផលច្រើនរហូតដល់ប្រមាណ ៣០តោនក្នុងទំហំដីដាំដុះត្រឹមតែ ១ហិកតា។
យោងតាមការផ្សព្វផ្សាយរបស់វិទ្យាស្ថានស្រាវជ្រាវ និងអភិវឌ្ឍន៍កសិកម្មកម្ពុជា បានឱ្យដឹងថា ពូជដំណាំប៉េងប៉ោះ នាងពេជ្រ អាចឱ្យផលខ្ពស់ជាងទិន្នផលពូជប៉េងប៉ោះមួយចំនួនដែលកសិករទិញពីផ្សារ ដោយក្នុងរដូវក្តៅ វាអាចទទួលបានផលជាមធ្យម ១៩ តោនក្នុងទំហំដីដាំដុះ១ហិកតា ចំណែកឯក្នុងរដូវរំហើយវិញ អាចទទួលបានរហូតដល់ ៣០ តោនក្នុងទំហំដី១ហិកតា។ សណ្ឋានផ្លែរបស់វាមានរាងពងក្រពើ មានទម្ងន់ជាមធ្យម ៥៥ ក្រាម នៅពេលខ្ចី ផ្លែមានពណ៌បៃតង និងមានពណ៌ក្រហមនាពេលផ្លែទុំ ដោយសាច់ខាងក្នុងមានពណ៌លឿង។
នៅពេលទុំ ផ្លែប៉េងប៉ោះពូជនេះមានរសជាតិឆ្ងាញ់ មានកម្រាស់សាច់មធ្យមដែលអាចធន់ទ្រាំនឹងប៉ះទង្គិចពីការបេះផ្លែ សមស្របសម្រាប់ការហូបជាបន្លែស្រស់ ដូចជា ធ្វើឡុកឡាក់ជាដើម និងមានបរិមាណសារធាតុខនិជចិញ្ចឹមប្រមាណ ៥.៥ ភាគរយ ចំណែកផ្លែដែលស្រគាលអាចរក្សាទុកបានដល់ ១២ថ្ងៃ ក្នុងសីតុណ្ហភាពធម្មតា ។
ពូជប៉េងប៉ោះ នាងពេជ្រ គឺជាពូជដែលបានដាក់ចេញឱ្យដាំដុះ និងផ្សព្វផ្សាយដោយវិទ្យាស្ថានស្រាវជ្រាវ និងអភិវឌ្ឍន៍កសិកម្មកម្ពុជា បន្ទាប់ពីបានធ្វើការពិសោធន៍អស់រយៈពេល ៦រដូវ ស្មើនឹង ៣ឆ្នាំកន្លងមក ។ ពូជនេះមានភាពធន់ទៅនឹងជំងឺវីរុសលឿងរួញស្លឹក ដែលជាជំងឺធ្ងន់ធ្ងរមួយដល់ដំណាំប៉េងប៉ោះ ហើយគេក៏អាចរក្សាទុកគ្រាប់ពូជដាំដុះនៅរដូវបន្តបន្ទាប់ទៀតបាន។
ពាក់ព័ន្ធនឹងការដាំពូជប៉េងប៉ោះ នាងពេជ្រ វាជាពូជលូតលាស់មានកំណត់ បានន័យថាក្រោយប្រមូលផលរួចហើយដើមប៉េងប៉ោះនឹងងាប់ ដោយដើមប៉េងប៉ោះប្រភេទនេះអាចលូតលាស់ និងមានកម្ពស់ពី ៦០-១០០ សង់ទីម៉ែត្រ ចាប់ផ្ដើមចេញផា្កនៅរយៈពេល ៥៥ ថ្ងៃ ចេញផ្លែ នៅ ៦២ថ្ងៃ និងចាប់ផ្តើមទុំ នៅ ៨៥ ថ្ងៃ ក្រោយថ្ងៃដាក់ដាំកូន។ កសិករអាចធ្វើការប្រមូលផល ២លើក ដោយលើកទី១ អាចចាប់ផ្តើម នៅរយៈពេល ២០-២៥ ថ្ងៃក្រោយពេលចេញផ្លែ និងលើកទី២ នៅរយៈពេល ១-២សប្តាហ៍ ក្រោយប្រមូលផលលើកទី១ ។
ជាទូទៅ កសិករដាំដំណាំប៉េងប៉ោះ ចាប់ពីរដូវទឹកសម្រក ឬរដូវរំហើយចន្លោះខែតុលា ដល់ខែមករា ចំណែកការដាំដុះក្នុងរដូវក្តៅចន្លោះពីខែកុម្ភៈ ដល់ខែឧសភា ច្រើនជួបប្រទះនឹងការខូចខាត ដោយសារតែអាកាសធាតុក្តៅខ្លាំង ធ្វើឲ្យដំណាំជ្រុះផ្កា និងអត្រាដាក់ផ្លែទាប។ ផ្ទុយទៅវិញ ពូជប៉េងប៉ោះនាងពេជ្រ អាចដាំដុះបានទាំងនៅរដូវទឹកសម្រក និងរដូវក្តៅ ដោយសារវាមានឫសច្រើនចាក់ចូលជ្រៅទៅក្នុងដី។
ទាក់ទងនឹងវិធីសាស្ត្រដាំដុះ កូនប៉េងប៉ោះត្រូវបណ្តុះនៅលើកន្ទោង រហូតដល់អាយុបាន ២០-៣០ថ្ងៃ ទើបយកទៅដាំ ដោយទុកចន្លោះពីដើមមួយទៅដើមមួយគឺ ៥០ សង់ទីម៉ែត្រ និងចន្លោះជួរ ១០០សង់ទីម៉ែត្រ។ រងដំណាំមានទទឹង ១ ម៉ែត្រ បណ្តោយ ៥ ម៉ែត្រ និងកម្ពស់ ២០សង់ទីម៉ែត្រ ។ ចំពោះការដាំដុះក្នុងរដូវវស្សាចន្លោះខែឧសភា ដល់សីហា ទាមទារឲ្យមានការលើករងកម្ពស់ ២៥-៣០សង់ទីម៉ែត្រ ហើយប្រសិនបើអាចគ្របរងដោយគម្របចំបើង ឬផ្លាស្ទិករឹតតែប្រសើរ។
នៅពេលដំណាំចាប់ចេញកញ្ចុំផ្កា រយៈពេលប្រមាណពីរសប្តាហ៍ក្រោយដាំ ត្រូវចាប់ផ្តើមដោតទ្រើង ឬចំណារដើម្បីទប់ដើម និងចង្កោមផ្លែកុំឲ្យបាក់នៅពេលផ្លែរបស់វារីកធំ ។ ក្នុងផ្ទៃដីមួយហិកតា គេត្រូវការគ្រាប់ពូជប្រមាណ ២០០-៣០០ក្រាម សម្រាប់ចន្លោះគុម្ពដូចខាងលើ។ រីឯក្នុងផ្លែមួយចង្កោមគួរទុកត្រឹម ៤-៥ផ្លែ ដើម្បីឲ្យផ្លែធំល្អ និងក្នុងមួយដើមគួរទុក ៥-៦ ចង្កោម បើមានដើមបែកច្រើនយើងគួរធ្វើការកាត់វាចោលខ្លះ ។
ការដាំប៉េងប៉ោះក៏ត្រូវការប្រើប្រាស់ជីតាមបច្ចេកទេស ទើបអាចទទួលបានទិន្នផលខ្ពស់ ព្រមទាំងគុណភាពផ្លែល្អ ដោយជីដែលអាចប្រើប្រាស់គឺប្រភេទ N : P2O : K2O ក្នុងសមមាត្រ ៧៥:៣០:១០០ គីឡូក្រាមក្នុងមួយហិកតា។ ការប្រើប្រាស់ជីអាចលើសពីនេះ អាស្រ័យទៅតាមកម្រិតជីជាតិរបស់ដី ដោយក្នុងនោះ ការបាចជីអាចចែកជាបីលើក គឺទ្រាប់បាតមុនដាំ ៥០ភាគរយ បន្ទាប់មកបំប៉នលើកទីមួយពេលចេញផ្កា ២៥ភាគរយ និងបំប៉នលើកទីពីរ ក្រោយប្រមូលផលលើកទីមួយ ២៥ ភាគរយនៃជីទាំងបីប្រភេទ ។
នៅពេលផ្លែចាប់ផើ្តមប្រែពណ៌ក្រហម បាន ១០-២០ភាគរយ ឬនៅរយៈពេល ២០-២៥ ថ្ងៃ ក្រោយចេញផ្លែគេអាចធ្វើការប្រមូលផលបាន ហើយការប្រមូលផលនៅដំណាក់កាលនេះ គឺអាចជួយកាត់បន្ថយការខូចខាតពេលដឹកុំញ្ជូនបានមួយចំណែក និងអាចរក្សាទុកផ្លែបានច្រើនថ្ងៃ ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត កសិករគួរយកចិត្តទុកដាក់នឹងការបាត់បង់ក្រោយពេលប្រមូលផល ដែលអាចបណ្តាលមកពីកត្តាពីរ គឺទីមួយ បម្រែបម្រួលសារធាតុចិញ្ចឹមក្នុងផ្លែ និង ទីពីរការខូចខាតដោយការប៉ះទង្គិច ។ ដើម្បីចៀសវាងការបាត់បង់នេះ កសិករគួរធ្វើការប្រមូលផលទុកដាក់ និងដឹកជញ្ជូនឲ្យបានសមស្រប ជាពិសេសត្រូវរើសផ្លែដែលខូច ស្អុយ មានជំងឺ មានសត្វល្អិតបំផ្លាញ ជាំ ឬប្រេះ ដាក់ដាច់ដោយឡែកពីផ្លែដែលល្អ៕